Pielęgnowanie jest jednym z najpierwotniejszych przejawów aktywności człowieka. Bez niego niemożliwe byłoby utrzymywanie życia, a także zachowanie i przywracanie życia. Pielęgnowanie jest bowiem troszczeniem się o zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych człowieka, dbaniem o niego, gdy z jakiś przyczyn nie jest w stanie robić tego sam.

Opiekunka powinna poznać podopiecznego jak najlepiej i jeśli zajdzie taka potrzeba, starać się wpłynąć na zmianę jego zachowania, aby zwiększyć efektywność leczenia bądź rehabilitacji. Takie działanie korekcyjne, polegające na ingerowaniu w stosunki człowieka z otoczeniem, można określić jako element wychowania. Wychowuje każdy, kto ma możliwość wpływu na dana osobę, a nie tylko powołany do tego wychowawca.

Rola opiekunki w opiece nad pacjentem jest szczególna, gdyż ma ona najszersze możliwości kontaktowania się z osobą chorą i jej środowiskiem macierzystym. Jest ona jedynym fachowym pracownikiem, który stale przebywa z pacjentem.

Stary człowiek pragnie również uczucia, zwłaszczawtedy, gdy zostanie sam, gdy znajduje się w nowym, obcym środowisku. Szuka wówczas w otoczeniu kogoś, kto okazałby mu trochę ciepła, uśmiechu…im człowiek starszy , tym trudniej nawiązuje nowe kontakty i często szuka oparcia w jednej tylko osobie, do której poczuł zaufanie i sympatię.

 Starość szuka również spokoju, zwłaszcza wtedy, gdy towarzyszy jej choroba. Czując się słabym, człowiek pragnie bezpieczeństwa, ciepła i ciszy. Niepokoją go nagłe zmiany w otoczeniu, drażni głośna rozmowa, hałaśliwy śmiech, czuje się wtedy zagrożony, zmęczony. Ważne w opiece staje się łagodzenie poczucia zagrożenia poprzez wzmacnianie ich wiary we własne siły oraz pobudzanie do aktywności przystosowanej do wieku i stanu zdrowia.